SANTUBONG 31 mei tem 2 juni

Het is zo van dat kwikkelkwakkel weer. Dat het bewolkt is vinden we niet erg, want dat zakt de temperatuur een beetje naar een aangenamere 29° C , nog steeds warm hoor bij een gemiddelde vochtigheidsgraad van 88% maar toch iets draaglijker dan de normale 34°C en de onverbiddelijke brandende zon.


Maar bij dat twijfelachtige weer zien we het niet zo zitten om een stukje te gaan varen. Net zomin als dat we er tuk op zijn  om ons bootje heel alleen achter te laten op de rivier en de hort op te gaan voor een hele dag. Trouwens, zoveel valt er nu niet in Kuching te beleven, want 1 juni is het ‘Gawai’, het oogstfeest ( of Thanksgiving) van de Dayak gemeenschap in Maleisië en een publieke feestdag met verlengd weekend.

KUCHING

We nemen de bus - of eigenlijk onze duim, want de bus komt maar niet af en liften lukt hier goed, zelfs al zijn we met vier man - naar Kuching om in te klaren. 


Alhoewel we nog steeds in Maleisië zitten, moeten we ons toch weer laten inklaren en onze paspoorten opnieuw laten afstempelen. Een beetje een rare regeling, maar die geldt niet alleen voor zeevarenden maar voor iedereen die Maleisisch Borneo binnenkomt. Nu hadden we wel gelezen dat we ook opnieuw een visum voor 3 maanden zouden krijgen - wat ons erg goed zou uitkomen - maar dat klopt niet.  We krijgen inderdaad een nieuwe stempel in ons paspoort maar onze oorspronkelijk visum wordt  met 3 dagen ingekort...!Waarom ? dat weten we niet, maar het lijkt ons niet zo verstandig om dat aan te kaarten.


Na de hele rompslomp weeral van Immigratie, Port Captain (euh.... shhhhhh...daar zijn we niet geweest, daar moesten we ver voor om lopen) en Customs nemen we een taxi naar de binnenstad van Kuching. Echt veel tijd om te stad te verkennen hebben we niet, want we moeten op tijd de bus terug naar Santubong halen. Maar op het eerste zicht lijkt het een interessante stad die we zeker nog eens tegoei moeten exploreren.

New State Assembly Building

SARAWAK CULTURAL VILLAGE

Sarawak Cultural Village portretteert ‘live’ Borneo’s rijke culturele diversiteit op één plaats. Een 17, 5 hectare uitgestrekt gebied aan de voet van de legendarische Mount Santubong met uitzicht  op de Zuid Chinese Zee en 7 authentieke ethnische huizen van verschillende stammen die vandaag nog steeds in Borneo leven, gebouwd rond een aangelegd meer.

Het meer vertegenwoordigt de neiging van de Sarawakians om hun huizen te  bouwen bij rivieren of langs de kust. Deze ‘water-levenslijn’ wordt gerepliceerd als een centraal punt voor op  water gebaseerde activiteiten. 

In het park  zijn verschillende demonstraties van ambachten door echte vaklui, traditionele spelen, huishoudelijke taken, rituelen en ceremonies, die uitgevoerd worden in en buiten de ‘longhouses’ .

Jonge getalenteerde Village artiesten voeren hier ook 2 maal per dag een multi-culturele dansvoorstelling op in het theater van het park en tot slot serveert het restaurant van het museum dagelijks geselecteerde traditionele Sarawakian gerechten.

                                                                                                            (Www.scv.com.my)


We beginnen in het openluchtmusen  met de dansvoorstelling en die is zo goed, dat deze alleen al een bezoek aan de Cultural Village de moeite waard maakt. Maar eigenlijk is het  hele ‘Life musem’ zo goed in elkaar gezet dat ik niks anders kan doen dan beamen dat dit musem echt een ‘must do’ is.

They do mean business , so better watch out
The skulls are real !

SANTUBONG

Er is ons vertelt dat het hier op de rivier, elke dag rond 4 pm serieus waait. En als er inderdaad een sumatra voorbij komt, dan zijn we liever aan boord. Dus tegen dat we afscheid genomen hebben van de Willy schiet er niet veel tijd meer over om nog iets te doen voor het gaat blazen en wordt het bijgevolg weer een rustig dagje.

SANTUBONG

Willy, die morgen alweer verder gaat, maakt ons een beetje wegwijs in Santubong en toont ons zijn favoriete lunchadreske. Een plaatske dat we meteen uitproberen en waar we liters ‘The o ice’ drinken, heerlijk in de schaduw  onder een ventilator.

SATANG BESAR

Vandaag zeilen we naar Satang Besar eiland en ja ja... het is ongelooflijk maar we kunnen deze keer ook weer zeilen. Wel scherp aan de wind, maar het lukt net en dat is toch echt wel veel plezanter dan dat motoren.


Bij Satang Besar gaan we eerst aan de noordzijde kijken of we daar het anker kunnen droppen, maar dat baaike daar stelt zo weinig voor en gezien onze ervaringen met het weer hier, vinden we het  eigenlijk  maar niks. Dus gaan we verder door naar de oostzijde en daar is het wel mooi, maar daar liggen we recht in de wind (wel niet veel en hij kont vanuit het oosten dus ongevaarlijk) en in de swell. Ook niet goed dus...Oke, dan vergeten we dit eilandje maar en gaan meteen door naar de Santubong rivier waar we zeker weten dat we veilig kunnen liggen.


Op de Santubong rivier bij het gelijknamige vissersdorp ligt toevallig ook de Willy, die we in Langkawi gaan helpen zijn bij de installatie van zijn pactor modem. En omdat de Willy een feestje aan het bouwen is met nog 2 Franse boten, komt hij ons gelijk ophalen van zodra ons anker de bodem raakt. ‘t Is allemaal weer erg onverwacht maar wel gezellig en die Fansen blijken toffe gasten te zijn als ze een glaasje wijn op hebben. 

TALANG TALANG KECIL

 We slapen eerst lekker uit en varen dan een piepklein stukje naar Talang Talang Kecil eiland. Omdat er een licht briesje staar vanuit het oosten, parkeren we onze boot aan de westkant van het kleine eilandje op een erg mooi plekje. Helder blauw water, een rifke op 100 m van ons  af waar we straks willen gaan snorkelen ,en een zandstrandje. Maar voor we het water inspringen eten we eerst een boterhammeke en terwijl we aan de lunch zitten, zien we een grote donkere  wolk vanuit het westen op ons afkomen. Zal wel een dikke regenwolk zijn veronderstellen we, want hier in Maleisisch Borneo verwachten we nu  geen sumatra’s meer. Dus gewoon effe al de luiken sluiten en wachten tot de bui over is. Maar amaai...was dat effe verkeerd gedacht want tien minuten later krijgen we weer serieus lappen rond ons oren van Mr Sumatra en hebben we weer eens hoerenchance dat het niet verkeerd afloopt.
Vlak boven ons barst het onweer los met keiharde regen, draait de wind plots met  180° en blaast ineens met 40 knopen vanuit het westen onze boot richting  het rifke dat nu achter ons ligt, op nog maar 30 m. En nondedju...dat is wel heel dichtbij, want als het anker nu  maar een beetje lost, dan zitten we erboven op. We starten dan ook meteen de motor, houden ons gereed voor het geval dat....en om het anker wat te ontlasten vaart Dirk  tegen de wind in zodat we ter plaatse blijven liggen. Drie kwartier staat hij daar in de gietende regen achter het stuur te bibberen van de kou en te zingen van ”Och was ik maar bij moeder thuis gebleven...’en dan pas  stopt de regen en zwakt de wind af. Dat is dan ook het moment dat we ankerop gaan, op zoek naar een ankerplaats die geschikter is bij zulke weerfronten. Twee uur later is er weer geen zuchtje wind vanuit geen enkele richting en staat er weer een stralend blauwe hemel.

NAAR BORNEO 22 tot 24 mei

Het lange wachten op een goed weervernster loont de moeite, want we kunnen bijna de hele trip naar Borneo zeilen. Niet dat er veel wind staat -  rond de acht tot tien knopen zuidoost- maar hij komt juist zo binnen in de zeilen dat we er het maximum kunnen uithalen. En omdat de wind niet hard genoeg waait om golven te maken, is de aan de windse koers daarbij nog niet  zo oncomfortabel ook. 


Het eerste etmaal maken we dan ook meer mijlen dan verwacht, ondanks we toch even de motor moeten bijzetten. Maar gelukkig kan die lawaai maker ‘s nachts weer uit en blijft die uit tot in Borneo.


De tweede dag draait de wind ietjes meer oost (o/zo) en omdat we dan nog wat scherper aan de wind varen, maken we een gemiddelde snelheid van 7 knopen +. Yihah...! Wat is dat lang geleden dat we nog eens zo lekker gezeild hebben. We gaan zelfs zo goed dat Kind of Blue de hele dag achter ons blijft, in plaats van als gewoonlijk een stuk voor ons.
In de loop van de middag krijgen we een sqaull over of mini sumatra, maar voor een sumatra komt hij eigenlijk  ietsjes teveel vanuit zuiden. Toch draait de wind plots naar w/zw en zwelt aan tot 30 á 35 knopen. Het hele gevalletje duurt gelukkig niet langer dan een uur.


In de loop van de tweede nacht zwakt de wind weer  af en verliezen we terrein op Kind of Blue. Ze steken ons  voorbij en lopen zelfs zeven+  mijl uit op ons. De hele volgende dag doen we ons best om ze met de genakker ( de wind zit nu z/zo aan 10 knopen) terug in te halen, maar meer dan 2.5 mijl krijgen we ze niet ingelopen.


Om een uur of negen s avonds komen we aan bij Cape Tanjong Datu, in het noordoosten van Borneo vlak bij de grens waar het Maleisisch grondgebied begint. Aan die kaap krijgen we ineens zoveel tegenwind en tegenstroom dat we een goei dot gas moeten geven om vooruit te geraken om hem tegen 2,5 knoop gerond krijgen. Juist achter het hoekje van de kaap hebben we een waypoint om te ankeren, maar daar waait het ook nog zo hard en staat er zoveel golfslag dat we besluiten om nog 15 mijl verder door te gaan naar een plekje meer uit de wind. Die laatste 15 mijl opboksen tegen wind en stroom gaan zo langzaam dat het wel een eeuwigheid lijkt te duren voor we eindelijk het anker kunnen uitgooien en doodvermoeid ons bed inkruipen.                                 

TIOMAN, TEKEK-JUARA

Gisteren nog boodschappen gedaan, vandaag de hele kip de we gekocht hadden al tot vier maaltijden verwerkt, nog snel een nieuwe fles kookgas gekocht want die was na mijn kokkerellen leeg, dan uitgeklaard en na de lunch varen we dan eindelijk uit. Een kort stukje weliswaar, tot Juara baai aan de andere kant van het eiland, maar dan kunnen we morgen een vroege start maken richting Borneo

TIOMAN, TEKEK

Vannacht had  Kind of Blue een rat aan boord.
Ja, de leut begint er toch af te gaan om in een marina te liggen als je kakkerlakken en ratten aan boord krijgt. 
Nu waren we eigenlijk in de marina gaan liggen omdat Tekek aan de lijzijde ligt in geval van een sumatra (zo’n weerfront met veel wind) en na die drie bij Pulau Aur zijn we toch een beetje huiverig geworden om aan lagerwal te ankeren. Daarbij is de marina hier zo goedkoop, dat het echt niet nodig is om buiten te liggen met schirk dat je weer overhoop wordt gewaait. Maar natuurlijk is er in die tien dagen dat we nu al veilig in de marina liggen, nog geen enkele sumatra gepasseerd. Alleen ratten en kakkerlakken....

TIOMAN, TEKEK

Toen we gisterenavond terug aan boord kwamen zagen we 2 kakkerlakken over ons dek wandelen. Zo van die grote van 4 cm lang.  We hebben ze uiteraard meteen doodgespoten en het water in gekieperd, maar als we een beetje verder keken, vonden we er nog een hele hoop op de steiger en op de vissersboot naast ons. Daarop hebben we de bus kakkerlakkenverdelger helemaal leeg gespoten op de landvasten maar vrezen nu toch voor een kakkerlakkenplaag op de Narid.
Wort vervolgd.... 

TIOMAN, TEKEK

Juist buiten de marina ontdekken we dat het wel goed snorkelen is. De Colorazul van Michel en Carmen ligt daar geankerd en vanaf hun catamaran kan je zo naar een toch wel mooi rif zwemmen. Niet spectaculair, maar we zien er behoorlijk wat visjes en van die leuke Nemo’s. Pittig visje trouwens zo’n Nemo, die als je te dicht bij zijn territorium komt je gewoon aanvalt, hoe klein hij ook is.


Na het zwemmen blijven we nog wat op de Colorazul na buurten en maakt Michel een heerlijke pasta met inktvis klaar. Een goed recept en spijtig dat ik niet opgelet heb hoe hij dat heeft klaargemaakt, want Dirk die mee in de keuken stond is al vergeten welke sausjes en specerijen er in de pot gegaan zijn.

TIOMAN, TEKEK

Die berg op en af lopen gaf ons gisteren niet alleen voldoening, maar vandaag ook spierpijn. We maken er dan maar een luie dag van en spelen het gezelschapspelletje ‘Domino Mexican Train’ samen met Dick en Anita door de dag in plaats van ‘s avonds. Erg plezant spelletje trouwens.

TIOMAN, TEKEK

Van Tekek loopt er een wandelpad over de berg naar de Juara baai aan de andere kant  van het eiland. Een stevige wandeling van 7 km waar we net iets voor acht uur aan beginnen wanneer het nog juist niet te warm is. Met z’n vijven zijn we, Dick, Michel & Carmen van Colorazul en wij.

We moeten heel eventjes zoeken naar het pad dat juist waar de straat doodloopt, rechts het bos ingaat. Of beter gezegd de jungle ingaat want hier lijkt het nu eens echt op de jungle zoals ik me die had voorgestel, dicht begroeid met palm- en allerlei andere bomen en veel groen aan de grond. Het pad begint meteen naar boven te klimmen, zeker 4 km aan een stuk door. Het is wel handig dat het pad bijna helemaal uit trappen bestaat, maar amaai, zoveel trappen lopen pakt wel op de adem. Als het pad verspert wordt door een boom die is omgevallen, lijkt het even dat we rechtsomkeer moeten maken, maar na een serieuze klauterpartij geraken we er toch allemaal over.


Eens we boven zijn stopt de jungle en komen we aan een betonnen weg met een splitsing naar Juara of terug naar Tekek maar dan via de nieuwe betonnen weg. Maar we wandelen uiteraard verder naar Juara, nu 3 km aan een stuk heel steil naar beneden. Na 2,5 uur stappen komen we aan.


Helemaal terug wandelen terwijl de zon al goed van katoen geeft zien we eerst niet zitten, maar ze vragen hier zo’n belachelijk hoge prijs voor de taxi - 125 RM voor ons vijf -  dat we toch maar te voet terug gaan en het eerste stuk over de weg proberen mee te liften met een scooter. Tweemaal stopt er inderdaad ook een scooter zodat Dick en Carmen achterop snel terug geraken, maar Michel en wij lopen heel de weg terug. Op het steile stuk, nu naar boven, is het afzien maar eens terug in het bos gaat het vanzelf en het is eigenlijk echt wel een hele ferme wandeling.

TIOMAN, TEKEK

Eindelijk, na vijf dagen in Marine Park gebied te liggen, gaan we snorkelen. Maar bij navraag waar het nu het beste snorkelen is, moeten onze buren die de omgeving onder water zo een beetje verkend hebben, lang nadenken. Drie baaien verder, vertellen ze ons uiteindelijk, zit er heel veel vis, maar verder is er niet veel bijzonders te zien.


Omdat we met onze dinghy geen drie baaien verder geraken, varen we tot aan het bassin van het Marine Park en ietsjes verder, maar net zoals bij Tulai eiland valt het snorkelen tegen. Er is veel koraal, maar bijna allemaal dood en bijgevolg dus ook bijna geen visjes. Wordt het snorkelen en duiken hier dan zo overroepen, of zijn wij zo verwend geweest in de Pacific?

TIOMAN, TEKEK

Hoewel het weerbericht nog niet veel veranderd is, beginnen we toch stilaan te denken om verder te zeilen. Ondertussen is alle was gedaan en moeten we dus alleen nog boodschappen doen. Maar in het winkeltje liggen de groenten er maar slapjes bij en omdat die pas woensdag ververst worden, stellen we ons vertrek nog wat uit. We zijn immers nogal vroeg in het seizoen om naar Borneo te gaan en hebben dus helemaal geen haast. En wie weet, als we nog wat wachten krijgen we misschien ook nog wat gunstiger weer.

TIOMAN, TEKEK

Vandaag verjaart Anita en dat wordt gevierd met taart, cake en koffie. 
Voor de rest is het veel te warm om iets te doen en houden we het op een rustige zondag.

TIOMAN, TEKEK

Dirk mag het duikgerief van Kind of Blue even lenen en vervangt met Dick’s assistentie de anodes van de schroef en de schroefas.  Normaal moeten we die om de zes maanden vervangen, maar deze zijn een jaar meegegaan. We denken dat dit komt omdat we het afgelopen jaar de kortegolf radio weinig gebruikt hebben. Die straling die vrijkomt als we met ssb zenden doet altijd allerlei gekke dingen zoals lampjes spontaan doen branden, of de stuurautomaat van de wijs brengen of de dieptemeter gek maken. En we vermoeden dat die ook de anodes sneller laten verteren. 

TIOMAN, TEKEK

diesel tanken: ok
water tanken: ok
de was : de helft al gedaan
het weer : er wordt regen voorspeld de volgende dagen, dus niet plezant om naar Borneo te zeilen
boodschappen : we wachten eerst op een goed weerbericht voor we boodschappen doen

PULAU TIOMAN, TEKEK

In de Tekek marina is het nogal raag geregeld. Of beter, er is helemaal niks geregeld. Je vaart daar maar gewoon binnen, zoekt een plek, legt daar aan en gaat vervolgens betalen bij de Jabatan Laut (Marine Department). Reserveren kan je er niet en ze voeren er een politiek van ‘opgestaan is plaats vergaan’. Alleen werkt die politiek niet bij enkele jachteigenaars die hier al een poosje liggen. Als die voor een paar dagen uit zeilen gaan, willen die niet dat er ondertussen iemand op “hun” plaats  komt. De vele lokale bootjes die hier liggen doen daar gelukkig niet moeilijk over, maar die betalen dan ook helemaal niks voor de marina.


Als wij en Kind of Blue binnenvaren hebben we chance en hoeven niet lang te wachten op plaats. Er varen namelijk twee jachten uit en gelukkig ook nog een lokale boot, want 1 van de jachten komt na twee dagen terug en we mogen zeker niet op die zijn plaats gaan liggen wordt ons verteld.  Later op de dag komt daar toch nog iemand liggen en amaai, dat leidt tot serieuze discussies.


Met de elektriciteit op de pontons hebben ze hier ook problemen. Een tijdje geleden is een zekeringkast wegens overbelasting ontploft, maar die gasten van de Labatan Laut ( waar je de marina fee aan betaald + je elektriciteitsgebruik) vonden dat niet hun taak om die kast te laten herstellen. Daarop heeft één booteigenaar zelf een elektricien in de arm genomen en het voor de helft - er komen nog niet genoeg ampères uit voor al de airco’s die er staan op aangesloten- laten repareren. Op zijn rekening, want niemand wilde meedelen in de kosten. Gevolg is dat hij zich baas voelt over de elektriciteit en dat passanten niet kunnen aansluiten op het net. Tenzij je je daar niks van aantrekt en je kabel gewoon mee in de stekker van je buurman steekt.


Enfin, we zij hier in een zeilersgemeenschap met een echte dorpse mentaliteit  verzeilt geraakt, maar gelukkig is het maar voor een paar dagen.


                                                                                                                                                               

PULAU TULAI

Voor we naar de westkant van Tioman gaan, stoppen we bij Pulau Tulai het eilandje 3 nm  ten noorden van Tioman dat erg populair is bij duikers en snorkelaars. Volgens de reisgids moeten we in de noordelijke  baai zijn, waar de kale en rotsachtige kant erg mooi is onder water, maar omdat het daar te diep is om te ankeren en er aan de ene mooring die er ligt al 3 lokale bootjes hangen, varen we verder tot de westelijke baai.  


Een mooie en grote baai en zodra we daar een mooring hebben opgepikt springen we met duikbril en vinnen het water in. In heel helder water maar voor de rest nogal teleurstellend. De koraal is  dood en er valt dan uiteraard ook niet veel vis te zien. Alleen een grote schildpad die we even achtervolgen.


Omdat we op dit plekje  absoluut niet goed liggen in geval van een Sumatra, overwegen we na het zwempartijtje nog  verder te varen naar de marina van Tioman. Maar omdat we toch al heel veel pech moeten hebben om weer zo’n weerfront over te krijgen, verwisselen we de mooring die veel dicht ligt  tegen de kant, met een hele dikke in het midden van de baai.                          

TIOMAN, JUARA BAY

Teluk Juara ligt aan de oostkant van Tioman. Een grote baai met een mooi strand, een paar backpackers vakantieverblijven, enkele restaurantjes en een winkeltje. Een echt mini dorpje,  heel netjes onderhouden. 




Wanneer de grootste hitte van de dag voorbij is gaan we het eens van wat dichterbij bekijken en het dorpje zijn we zo uit, maar als we een beetje verder lopen  zien we enkele apen, eekhorentjes, mooie vlinders en een paar grote varenen. Tioman is dan eigenlijk ook een natuurpark vooral bekend om zijn mooie koraalriffen, maar die liggen dan wel aan de westkant van het eiland en bij het kleine eilandje Tulai.

Wanneer we over het strand teruglopen komen we studenten ecologie vanuit Singapore tegen die allerlei testen aan het uitvoeren zijn. Hun begeleider, een professor die vorig jaar met pensioen is gegaan en nu in Penang woont, verteld ons dat hij al 20 jaar naar Tioman komt met zijn studenten voor een paar dagen praktijklessen. Op de vraag van Anita, of er in die 20 jaar ecologisch gezien veel veranderd is, krijgen we het verassende antwoord dat dat niet het geval is. Het enige dat hij heeft zien veranderen op Tioman, is dat er nu een weg is aangelegd van de hoofdplaats van het eiland naar deze baai, maar voor de rest is er niets ingrijpends gebeurd. Dat klinkt positief. Alleen hoelang dat zo zal blijven is wel de vraag, want ze spreken erover om hier in Juara een groot luxe resort neer te poten. Dat zou pas echt zonde zijn, want de meeste van zulke grote projecten in Maleisië staan eenmaal afgewerkt, meestal verlegen om gasten te verkommeren. En als je ziet dat er nu al geen toeristen in de backpacker bungalowtjes zitten, wat moeten ze dan met een groot hotelcomplex? Maar ja, dat is nu eenmaal typisch Maleisië.

PUALAU AUR - TIOMAN

We zijn er nog niet uit wat we gaan doen; op naar Tioman of nog een dag blijven. Maar terwijl we alvast op het gemakje aan de dag beginnen worden we hier gewoon letterlijk weggeblazen.


Weer een Sumatra, de derde op rij al, maar de mooring waar we nu aanhangen kan de spanning die erop komt te staan met deze harde wind niet aan en schiet los. Met een rotvaart worden wij achteruit gezet. Net op tijd springt Dirk achter het stuur, start de motor en krijg ik ons los van de mooring  en kunnen we een botsing met het motorjacht dat achter ons ligt vermijden en dan onze Narid redden van het rif. Als Dirk dan de boot draait, gaan we bijna helemaal plat en stuiven vervolgens het kanaal uit richting  zee. Daar waait het 50+ knopen en laten we ons gewoon door de wind en de golven meevoeren. Voor top en takel zonder zeil op, dus alleen met de mast en de buiskap gaan we dan nog tegen een snelheid van 6 knopen vooruit. Eerst proberen we nog bescherming te zoeken achter het eiland maar daar worden we ook een paar keer plat gelegd door de wind . Dan maar de open zee op ! Om beter te kunnen sturen en iets stabieler te liggen draaien we toch een puntje zeil uit en blijven voor de wind zeilen, enfin...we sturen onze Narid zo dat de wind achter binnenkomt, want zodra de wind langszij binnenkomt, liggen we plat.


Een half uur later volgt Kind of Blue ons, want die hun mooring houdt het nog wel, maar dat werk platvorm ( van gisteren) begint te driften en het wordt gewoon te link tussen die twee eilandjes.


Twee en een half uur gaan de wind en de zee tekeer dat het gene naam heeft en wij zitten er midden in. En dan plots verdwijnt de wind. Er blijft alleen  nog juist genoeg over om net te kunnen zeilen. Omdat we ondertussen al 10 mijl richting Borneo zijn afgedreven, besluiten we om maar gelijk verder naar Borneo te zeilen en Tioman over te slaan. Maar wanneer Dick van de Kind of Blue het weerbericht opvraagt voor de komende dagen, draaien we toch maar om. De volgende dagen wordt er helemaal geen wind meer voorspeld en wij, noch de Kind of Blue hebben dan genoeg diesel aan boord voor die 300 mijl die we moeten afleggen. Daarbovenop zitten we ook nog eens krap met water en besluiten dan om deze overtocht toch maar niet onvoorbereid te maken.


Door het ommetje dat we gemaakt hebben ligt Tioman nu ineens twee keer zover weg  als vanmorgen bij het ontbijt en omdat, zoals te verwachten, het op de middag finaal gedaan is met waaien hebben we nog heel de rest van de dag nodig om er te geraken.

PULAU AUR

We hebben het hier op Pulau Aur zo naar onze zin, dat we gewoon nog een dag blijven.


Daarbij begint de zondag zo  lekker rustig zoals dat  op een zondag hoort, tot we ‘s middags weer een ``Sumatra`` op bezoek krijgen. Jongens jongens toch... het waait precies wel iets minder hard als gisterennacht, maar de zee gaat wel veel harder tekeer. Zo erg zelfs dat we, echt waar zonder te overdrijven, bijna zeeziek worden terwijl we gemoord liggen.


Wanneer de Sumatra - een weerfront dat vanuit het westen ( vanuit Sumatra; vandaar dus de naam) komt met wind tot 65 kn en hevige regen, dat twintig minuten tot meer dan vijf uur kan blijven hangen - zo goed als weg is en de zee aan zijn laatste stuipen is, komt er een tugboot met werk platvorm op het eiland Aur afgestoven. De tug draait het kanaal tussen Aur en Dayang in, gooit zijn sleep los een 200m bovenwinds van onze mooring  en gaat er dan zelf vandoor. Tegen dat het werk platvorm een paar stalen kabels waar ankers aanhangen heeft kunnen losmaken en het water in heeft gegooid, is dat zo dicht naar ons toe gedreven, dat wij niet anders meer kunnen dan ons van de mooring losmaken en ophoepelen.  Waarom die sleep zo dicht langs ons moest komen begrijpen we niet, want er is plaats zat hier tussen de twee eilanden.


Enfin, voor het resort op het eiland Dayang pikken we opnieuw een mooring op maar daar liggen we nog geen half uur of er komt iemand 30 RM afrekenen voor die mooring. En eerlijk gezegd, dat zijn we niet van plan om te betalen. Voor dat bedrag lig je hier in Maleisië in alle luxe in een marina! Dus gooien we nog eens los en pikken een beetje verder weer een mooring op, waar we hopelijk kunnen blijven liggen.


En wanneer wij verhuisd zijn, vaart die tugboot terug naar zijn sleep en legt zich er gewoon naast. Wat een asociale asshole...!

PULAU AUR

Amaai amaai, wat ging het hier tekeer vannacht. Rond een uur of vier werden we wakker omdat onze boot zo’n bokkensprongen maakte en ja dat zal nog wel niet; harde wind (30 kn) en een hysterische zee. Een Sumatra. En omdat het hier vol koraal ligt en zo diep is, hangen we aan een mooring waarvan we niet weten hoe sterk die is . Dus de rest van de nacht wordt er niet veel meer geslapen. Tegen de ochtend wordt het anders wel weer kalm maar wij blijven gewoon  liggen want na de afgelopen dagen zijn we wel eens toe aan een dag rust.

JASON BAY - PULAU AUR

Het is nog maar een dikke 41 mijl naar Pulau Aur, dus vandaag hoeven we eens  niet zo vroeg op. Temeer omdat het weerbericht dat Dirk gisteren had opgevraagd er zo veelbelovend uitziet en we een vlot tripje verwachten. Maar we vertrekken met een spiegelgladde zee die in de loop van de dag niet veel windrimpeltjes krijgt. Toch bereiken we onze bestemming al op een heel beschaafd uur in de vroege namiddag. 


Het kanaaltje tussen Pulau Aur en Pulau Dayang is een onverwacht mooi plekje tussen twee exotische eilandjes. Palmbomen, witte zandstrandjes en een schattig dorpke met mini moskee. Nadat we eerst even uitblazen en ons vervolgens wat  opfrissen, spreken we met Dick en Anita af aan de kant. Het dorp is zo klein dat we het snel gezien hebben, maar we kunnen er wel in het plaatselijke winkeltje/eettentje nasi goreng krijgen en aangezien we aan boord alleen nog maar blik eten hebben ( het verse is allemaal op) schuiven we daar zonder er lang over na te denken aan tafel.   
                   

                

SUNGAI SANTI - JASON BAY

Nu we Dick en Anita terug gevonden hebben - het was gisteren nog erg gezellig  want we hebben het weerzien natuurlijk gevierd - is de volgende bestemming Pulau Aur. Een beetje te ver om in 1 dag te doen, maar dat is niet erg, want op 54 mijl kunnen we weer een nachtstop maken in de Jason Bay.


De dag begint goed, we zijn in goed gezelschap met de Kind of Blue en hebben voldoende wind om met de genakker te zeilen. We moeten wel nog een stukje langs de ‘Shipping Lane’ maar net zoals gisteren sturen we net langs de Lane, tussen de geparkeerde zeeschepen. En dat is wel een beetje een gek zicht met dat grote zeil op. 


Wanneer we het uiterste zuiden van de Maleisische Peninsular ronden en onze koers naar het noorden uitzetten, draait de wind mee met ons, maar iets te ver door want ze komt vanaf dan pal op de neus binnen. Zonde, want het waait nog een 12 knopen en als die vanuit een andere richting waren gekomen, hadden we er toch nog iets mee aan gekund. Maar het zij zo en het tweede deel van vandaag doen we dus op motor.

Kind of Blue met genakker

PULAU PISANG - SUNGAI SANTI

Vandaag willen we onder  Singapore door via de drukke Singapore Strait. Een 63 mijl die we goed moeten plannen, want het kan hier serieus stromen en die stroom willen we echt mee. Dus dat betekent dat we om 5 uur moeten starten, het laatste uur van de tegenstroom want volgens onze berekeningen hebben we dan de rest van het traject helemaal stroom mee. En we hebben goed geteld want het klopt als een bus.


Na ongeveer vier uur varen komen we bij de Singapore Strait aan en hoewel het daar zoals altijd vreselijk druk is, kunnen we Singapore toch heel vlot ronden. We blijven dan ook aan de binnenkant juist buiten de lane’s en slalommen tussen de geankerde schepen door. Dirk boven aan het stuur en ik binnen aan de AIS, de koers van elk schip dat beweegt in het oog houdend.

Vlak voor we Maleisisch grondgebied weer binnenvaren maken we een foutje. In het hoekje rechtsonder van Singapore, ligt namelijk nog een marine basis en omdat we nogal recht op recht de (Maleisische) Santi rivier wilden opvaren en geen aandacht schenken aan de gele boei die de basis afbakent, varen we honderd meter naast de boei in het gebied van de basis. En dat hebben we geweten!
Er komt meteen een rib aangestoven met 3 jonge mariniers in, die ons met veel toeters en bellen doen stoppen en ons wijzen op het feit dat we in verboden gebied zitten. Ze vragen eerst onze paspoorten, vervolgens de schipsregistratie en omdat ze het eigenlijk niet goed weten ook nog eens een vaarbewijs. Telefoneren dan met hun overste om te vragen wat ze met ons aan moeten, maar voor ze antwoord krijgen zijn we al uit hun gebied uit gedrift en kunnen ze niets anders meer doen als onze papieren teruggeven en ons laten gaan. 


Op de Santi rivier waar we ankeren, arriveert ongeveer gelijktijdig de Kind of Blue die van Sebana Cove komen. En na 6 maanden, terwijl Dick en Anita naar Nederland zijn geweest en aansluitend in Singapore zijn verbleven, is het weerzien heel hartelijk en plezant want we hebben hen echt wel gemist in die lange periode.      

PUALAU BESAR - PULAU PISANG

Het is nog donker als we ankerop gaan, maar we worden goed bijgelicht. Een beetje te fel eigenlijk want het doet zeer aan de ogen. En hoewel het gemakkelijk is dat wanneer we heel snel kijken we even alles goed kunnen zien liggen, zijn we er toch niet echt gerust op en steken de laptop en de handheld vhf voor alle zekerheid maar in de oven. Gelukkig neemt het donderen en bliksemen af naarmate het lichter wordt en schiet er op het laatst alleen nog maar een korte hevige regenbui over. De rest van de dag blijft het bewolkt maar dat vinden we echt niet erg want dat maakt het een beetje koeler.